ΜΕΓΑΛΗ συζήτηση έχει ανοίξει τις τελευταίες ημέρες μ’ αφορμή τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται η ΑΕΚ και το πρωτοφανές στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου ενδεχόμενο να υποβιβαστεί απο την πρώτη εθνική κατηγορία…
Αυτή η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα και φυσικά σχετίζεται με την Αναγέννηση έστω κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δεν την αφορά. Είναι μια συζήτηση που κατα τη γνώμη μας αφορά τους πάντες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και κυρίως τους φιλάθλους ολων των ομάδων…
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ οτι μια ομάδα της εμβέλειας της ΑΕΚ με τεράστιο λαϊκό έρεισμα, προσδιοριστικά που εμπνέουν και βαριά ιστορία, βρέθηκε σ’ αυτή τη θέση, δίνει τις αφορμές να κοιτάξουμε κατάματα που ακριβώς έχουν οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο συγκεκριμένες λογικές που δυστυχώς έθρεψε ο κόσμος με την ανοχή του…
Η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά απο ένα σταυροδρόμι Κι όταν αναφέρομαι στην ΑΕΚ εννοώ τον ΚΟΣΜΟ της κι όχι κάποιους φαντομάδες που διοίκησαν και έχουν διαλύσει τόσο την ίδια όσο και άλλες ομάδες: Κατα τη γνώμη μου απέκτησε μια ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να κάνει τομές στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να δώσει έμπνευση σε πάρα πολύ κόσμο. Αυτό θα συμβεί αν ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο, δηλαδή αυτον του ΗΘΕΛΗΜΕΝΟΥ υποβιβασμού σε ερασιτεχνική κατηγορία και στην προκειμένη περίπτωση στη Γ’ Εθνική!
ΓΝΩΡΙΖΩ οτι αυτή η θέση (που ήδη έχει διατυπωθεί απο σοβαρά φόρουμ) θα θεωρηθεί απαράδεκτη απο κείνους που έχουν μάθει το ποδοσφαιρο όπως και την πολιτική στην Ελλάδα να τα βλέπουν υπο συγκεκριμένη οπτική γωνία. Δεν μ’ ενδιαφέρουν όμως αυτοί αλλά η πραγματικότητα.
ΜΙΑ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ πτώση της ΑΕΚ λόγω της εμβέλειάς της ως ομάδα θα δημιουργούσε δεδομένα πρωτόγνωρα και πιθανότατα ένα “τσουνάμι” εξελίξεων που θα ήταν πολύ δυσάρεστες για την κρατούσα κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ένα άρθρο που δημοσίευσε ο συνάδελφος Βασίλης Σαμπράκος στο gazzeta και το οποίο μου έθεσε υποψιν ο καλός φιλος και μέλος της ΛΕΦΑΚ Πανος Πρίτσας. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«..Aυτή η επιλογή μπορεί να αποκτήσει μεγάλο ρεύμα ανάμεσα στους ΑΕΚτζήδες. Σκέψου σε έξι – εφτά μήνες από τώρα η ΑΕΚ να έχει ήδη κάνει τα πρώτα της βήματα, να ρίχνει τα μπετά για να ξανασηκώσει το οικοδόμημά της, να γεμίζει το γήπεδο στο οποίο θα παίζει στη Γ’ Εθνική, να γεμίζει τις πόλεις στις οποίες θα παίζει εκτός έδρας, να γεμίζει η Νέα Φιλαδέλφεια από περαστικούς που θα σταματούν για να δουν τις πρώτες εργασίες. Σκέψου πώς θα νιώθουν οι οπαδοί της, αυτοί που σήμερα κλαίνε από τον πόνο και την απελπισία για την αγαπημένη τους ομάδα. Και τώρα σκέψου πώς θα νιώθουν οπαδοί άλλων προβληματικών συλλόγων μπροστά στο θέαμα που περιγράφω. Αυτό το θέαμα θα τους σφηνώσει στο μυαλό τη σκέψη ότι μπορεί, τελικά, αυτός να είναι ένας καλύτερος δρόμος και για την δική τους αγαπημένη ομάδα που σήμερα φυτοζωεί στην Superleague. Το ρεύμα της ΑΕΚ μπορεί να δημιουργήσει μόδα, να παρακινήσει κι άλλους να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, ο οποίος έχει μεγάλα ζόρια αλλά και πολλή αξιοπρέπεια και πολύ πιο αισιόδοξη προοπτική…»
Ο ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ, δηλαδή γράφει αυτά που διατράνωναν όσοι στήριξαν την Αναγέννηση σ’ αυτή ακριβώς την δύσκολη επιλογή που έκανε πριν δύο χρόνια να επιλέξει τον υποβιβασμό στη Δ’ Εθνική, αδιαφορώντας για τις αλχημείες και τις συγχωνεύσεις και χίλιες δύο μαϊμουδιές που έχουν επιλέξει άλλοι για να κερδίσουν μια εφήμερη διάκριση.
Αλλο Αναγέννηση άλλο ΑΕΚ θα πουν κάποιοι, αλλά η απαντηση είναι αμείλικτη: Αν το έκανε η Αναγέννηση που δεν έχει την δυναμική της ΑΕΚ φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο ήταν!
Φυσικά, δεν πιστεύουμε ότι το σύστημα που εχει δομηθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο θ’ αφήσει την ΑΕΚ και κάθε ομάδα αυτής της εμβέλειας να κάνει αυτή η επιλογή διότι απο κάτι τέτοιο κινδυνεύει τα μέγιστα!
ΩΣΤΟΣΟ έχουμε κάθε δικαίωμα μ’ αφορμή αυτή τη συζήτηση που έχει σηκωθεί να εκφράσουμε την περιφάνεια μας όσοι στηρίξαμε την Αναγέννηση να επιλέξει τον ΑΝΗΦΟΡΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ…
Να επιλέξει δηλαδή τις σίτες της Δ’ Εθνικής κι όχι κάποια τρανσέξουαλ συγχώνευση!
ΚΑΜΜΙΑ διάκριση, κανένας τίτλος, καμμία άνοδος ή παραμονή, δεν μπορούν να υπερνικήσουν αυτό που νιώθουν τώρα όσοι φίλαθλοι συμμετείχαν στήριξαν την Αναγέννηση σ’ αυτή την προσπάθεια της τελευταίας διετίας. Ωχριούν όλα μπροστά σ’ αυτό το συναίσθημα…
ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΑΤΣΑΡΑΣ